گزارش های تصویری از رویدادهای این هفته در ایران

لطفا تا باز شدن کامل عکسها شکیبا باشید
در صورتی که هر یک از عکسها باز نشد بر روی آن راست کلیک کرده و گزینه Show Picture و یا Reload Image را انتخاب کنید
هشتاد و دو سالگی محمدعلی کشاورز









بستری شدن محمدعلی کشاورز در بیمارستان









طراوت باران بهاری در تهران

---

 

 

جعبه جادویی که پس از جنگ جهانی دوم رونق خاصی گرفت، امروزه یکی از مهم‌ترین ابزارآلات زندگی مدرن است و برای خیلی‌ها زندگی بدون داشتن تلویزیون بی‌مفهوم و غیرقابل درک است.

پیش از ورود

تلویزیون در دهه 30 خورشیدی به ایران آمد؛ جعبه جادویی سیاه و سفیدی که هر خانواده‌ای آن را نداشت. پیش از آن‌که تلویزیون در خانواده‌های ایرانی رخنه کند، ‌ زندگی ایرانی‌ها رنگ و بوی خاص خود را داشت. ‌

روزهای بلند تابستان و شب‌های دراز زمستان ایرانی‌ها بدون حضور تلویزیون به خوبی و خوشی می‌‌گذشت، بدون آن‌که کسی دلش بگیرد، ‌حوصله‌اش سر رود یا حتی برای عوض کردن کانال‌ها با بقیه اعضای خانواده کلنجار برود.

مردم برای پرکردن اوقات فراغتشان کارهای زیادی می‌کردند. قهوه‌خانه‌نشینی مانند کافه‌نشینی امروز یکی از تفریح‌ها بود.

با این تفاوت که خوراکی‌ها اسم‌های عجیب و غریب و آشنا نداشت و اغلب دم‌کرده‌های گیاهی، فالوده، بستنی، چای و قلیان بود.

قهوه‌خانه‌نشینی بخش اعظمی ‌از وقت مردها را پر می‌کرد، بوی ‍ ژه آن‌که نقالی و پرده‌خوانی نیز جزو جدانشدنی قهوه‌خانه‌ها به شمار می‌رفت و خیلی‌ها به عشق نقالی و پرده‌خوانی و همین طور طرنابازی که امروزه هیچ جوانی آن را بلد نیست و حتی اسمش هم به گوش کسی نرسیده، مشتری پروپا قرص قهوه‌خانه‌ها می‌شدند.

زنان نیز کارهای مختلفی می‌کردند. غیر از کار برای تهیه لوازم خوراکی دست‌ساز مثل لواشک، رب و ترشی، عصرهای طولانی تابستان دور هم جمع می‌شدند و تخمه هندوانه‌های بو داده شده را که در آبلیمو و نمک خوابانده بودند و گندم شاهدانه‌های خوشمزه را با میوه‌های تابستانی در کنار هم می‌گذاشتند و میزبان زنان همسایه می‌شدند که در حیاط خانه زیر سایه درخت جمع می‌شدند، گل می‌گفتند و گل می‌شنیدند.

تلویزیون که نبود، زندگی آدم‌ها برنامه داشت. اعضای خانواده این فرصت را داشتند که شب‌ها دور هم شام بخورند. پدر و مادر و فرزندان.

اگر حرفی و سخنی بود هنگام غذا یا پس از آن مطرح می‌شد. شب‌ها زود می‌خوابیدند و صبح‌ها زود از خواب بیدار می‌شدند.

شب‌های جمعه معمولا سوروسات شب‌نشینی‌ها و دورهم بودن‌‌ها گرم بود. تابستان‌ها در حیاط و پشت‌بام و زمستان‌ها دور کرسی تفالی به حافظ می‌زدند و غزلی.

زن‌های خانه فرصت بیشتری برای انجام کارهای هنری داشتند. بافتنی، قلاب‌بافی، شماره‌دوزی، گوبلن، خیاطی و عروسک‌بافی.

وقتی که آمد

کم‌کم که تلویزیون به زندگی ایرانیان راه یافت، همه چیز تغییر کرد. آن اوایل در هر محله شاید یک خانواده تلویزیون داشت.

معمولا همسایه‌ها ریز و درشت برای تماشای تلویزیون مهمان آنها می‌شدند. عده‌ای تلویزیون‌هایشان را در حیاط می‌گذاشتند و از همسایه‌ها برای تماشای برنامه‌های تلویزیون پول می‌گرفتند، عده‌ای هم همسایه‌ها را به تخمه و میوه ای مهمان می‌کردند.

خیلی‌ها نمی‌توانستند باور کنند که چطور صدا از این جعبه جادویی بیرون می‌آید و چطور آدم‌ها در جعبه‌ای به این کوچکی به صورت سیاه و سفید حرکت می‌کنند. خیلی‌ها آن را شیطانی می‌دانستند و تماشایش را از گناهان کبیره.

تلویزیون و زمان حال

هرچه بود تلویزیون آنقدر محبوبیت داشت که امروزه هر خانواده حداقل یک دستگاه آن را در خانه‌اش دارد.

تلویزیون‌های ابتدایی که به صورت دکور هم از آن استفاده می‌کردند و اغلب به شکل کمد و حتی میز کنسول بودند با صفحه سیاه و سفید به تلویزیون‌های رنگی تبدیل شدند. تلویزیون‌های لمسی هم کمی‌ بعد به بازار آمد.

همان‌هایی که با لمس انگشت کانال‌هایش را می‌شد عوض کرد. کمی‌بعد تلویزیون‌های رنگی کنترل‌دار آمد.

حالا دیگر بچه‌های آخر خانواده کارشان راحت شده بود و دیگر نقش ریموت را برای عوض‌کردن کانال به دستور اعضای خانواده بازی نمی‌کردند.

اغلب خانه‌های امروز تلویزیون‌هایی با صفحه تخت یا همان LCD دارند.

روزبه‌روز هم که اخبار دانش و فناوری از ورود تجهیزات جدید برای رواج تلویزیون‌های سه‌بعدی و چهاربعدی خبر می‌دهد. صدای چندبعدی هم که مدت‌هاست به بازار آمده.

غیر از تنوع تجهیزات فنی که سرعتش آنقدر زیاد است که خیلی‌ها از آن عقب می‌مانند، برنامه‌های تلویزیونی نیز نقش خود را بخوبی بین مردم باز کرده است.

بازار برنامه‌های تلویزیونی از نظر مخاطب و به دنبال آن دستمزد و هزینه به‌مراتب گرم‌تر از رادیو، یار دیرین مردم و حتی سینماست.

گوناگونی برنامه‌های تلویزیونی به اندازه‌ای حق انتخاب و البته رقابت را تنگاتنگ کرده که خیلی وقت‌ها فرصتی برای مطالعه، دید و بازدید و تفریحات سالم و فعالیت‌های بدنی و ورزش باقی نمی‌گذارد.

دریافت مردم و باورپذیری آنها از تلویزیون به‌مراتب بیشتر شده و همین امر باعث شده رخوت ایجاد شود و اطلاعات عمومی‌ مخاطبان کاهش یابد، چرا که آنها خود را به برنامه‌های تلویزیونی محدود می‌کنند که حاضر و آماده در قالب برنامه‌های تلویزیونی بهشان عرضه می‌شود.

برنامه‌های تلویزیونی هم الگوسازی می‌کند؛ چه از نظر مد و حتی چه از نظر زبان پارسی. بسیار دیده شده که خیلی از جوانان ظاهر خود را به شکل فلان هنرپیشه نقش اول سریال پرطرفدار درمی‌آورند یا این‌که زندگی خود را با داستان‌هایی که سریال می‌شوند، مقایسه می‌کنند.

اگر کسی از فلان مجری تلویزیون خوشش آید یا این‌که از او بدش آید، می‌تواند در زندگی شخصی‌اش اثرگذار باشد.

سریال‌های دنباله‌دار ماه رمضان و عید بسیار باعث می‌شود که سنت دیرین صله‌رحم فراموش شود و دید و بازدید‌ها به تاخیر بیفتد به خاطر آن‌که اعضای خانواده می‌خواهند سریال مورد علاقه‌شان را دنبال کنند.

اما سودای دسترسی به این بازار پرمخاطب که خیلی‌ها را مدهوش خود کرده، شبکه‌های ماهواره‌ای بسیاری نیز فعالیت خود را شروع کرده و بر اساس علایق مخاطب خاص خود برنامه‌سازی می‌کنند.

از شبکه‌های ویژه حیات‌وحش با ماجراهای خاص خودشان گرفته تا شبکه‌هایی که 24 ساعته فیلم سینمایی یا کارتون پخش می‌کنند. از شبکه‌های خانوادگی تا شبکه‌های خبری.

دیگر پخش برنامه‌های تلویزیونی مثل سال‌های نه‌چندان دور محدودیت زمانی ندارد و شاید همین تنوع و نبود محدودیت زمانی است که باعث شده بسیاری از خانواده‌ها از صبح که از خواب بیدار می‌شوند، تلویزیون را روشن کنند تا شب که می‌خواهند به رختخواب بروند.

آنها با تلویزیون می‌خندند و می‌گریند. دستور آشپزی و پزشکی می‌گیرند و مشاوره روان‌شناسی می‌شوند. دیگر وقتی برای مطالعه و دیدن دوستان وجود ندارد.

این جعبه جادویی تمام زندگی مردم این دوره زمانه را قبضه کرده است. دیگر نوه‌ها خانه مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها را روی سرشان نمی‌گذارند، بحث و گفت و شنودی در خانواده‌ها و تبادل عقیده در خانواده‌ها کم شده، تلویزیون هیچ فرصتی برای کسی نمی‌گذارد.

کارکردهای تلویزیون مثبت است. بیشتر از این که گفتیم، اما نباید اجازه دهیم جای روابط عاطفی خانوادگی‌مان را بگیرد. به قول معروف در تماشایش اندازه نگه‌داریم که اندازه نکوست.م:تبیان

وقتی برای نخستین‌بار جان لاجی‌برد اسکاتلندی در سال 1924 اولین تلویزیون ابتدایی جهان را اختراع کرد، هیچ‌گاه فکر نمی‌کرد روزگاری این فناوری آنقدر محبوب شود و آنقدر پیشرفت کند که جای همه تفریحات خانوادگی و فردی مردم را بگیرد و چنان همه را مجذوب خود کند که سالانه میلیاردها دلار بابت آن هزینه شود.

قلب قرآن را فراموش نکنیم!

عقاید سه‌گانه در دین ، کار قلب را انجام می‌دهد، آن طور که قلب در بدن عامل حیات است، عقاید ثلاثه هم در دین انسان، عامل حیات است. در تمام سوره‌های قرآن، به توحید و نبوّت و معاد اشاره شده است، ولی در سوره یاسین، این سه عقیده یعنی اعتقاد به توحید، نبوّت و معاد، به نحو جامع و بالغ آمده است و احتمالاً به همین علّت سوره‌ی یاسین در قرآن مثل قلب است در بدن انسان.

(یس والقرآن الحکیم إنّک لَمِنَ المرسلین علی صراط مستقیم تنزیلَ العزیزِ الرّحیم لتُنذرَ قوماً اُنذرَ آباؤهم فَهُم غافلون)؛( سوره‌ یس، آیات 1 تا 6)

«پس، سوگند به قرآن حکیم که به طور حتم تو از فرستادگان [خدا] هستی بر راهی مستقیم. [این قرآن] نازل شده‌ی از سوی خداوند عزیز رحیم است، برای این که قومی را انذار کنی که پدرانشان انذار نشده اند از این رو آن‌ها در حال غفلتند».

فضیلت سوره‌ی یس

کمتر سوره‌ای در فضیلت، مانند سوره‌ی یاسین است. در فضیلتش همین بس که گفته‌اند: (اِنّ لِکلِّ شیءٍ قلباً القرآنِ سورةُ یاسین) ؛( وسائل الشّیعه، ج 1، ص 247) «هر چیزی قلبی دارد و قلب قرآن سوره‌ی یاسین است».

احتمالاً راز آن این است که مقصود اصلی انبیاء علیهم السلام تنبّه دادن مردم به عقاید سه‌گانه است ؛ عقیده‌ی توحید ، نبوّت و معاد که امامت هم تداوم بخش نبوّت است ! این عقاید ثلاثه مربوط به قلب انسان است، «احکام» مربوط به بدن و «اعتقاد‌ات» مربوط به قلب .

همان گونه که قلب، حیات جسمانی انسان را تأمین می‌کند، این عقاید سه‌گانه هم حیات دینی انسان را تأمین می‌کند. اگر عقاید ثلاثه نباشد، به طور مسلّم دین انسان ، حیاتی ندارد! خود نماز و حرکت بدن به تنهایی ارزشی ندارد، امساک معده از غذا ارزشی ندارد ؛ انفاق کردن فقط بخشیدن مال و دارایی نیست. اگر تمام این اعمال از اعتقاد به خدا و اعتقاد به معاد منبعث شود، ارزش پیدا می‌کند!

بنابراین عقاید سه‌گانه در دین انسان، کار قلب را انجام می‌دهد، آن طور که قلب در بدن عامل حیات است، عقاید ثلاثه هم در دین انسان، عامل حیات است. در تمام سوره‌های قرآن، به توحید و نبوّت و معاد اشاره شده است، ولی در سوره یاسین، این سه عقیده یعنی اعتقاد به توحید، نبوّت و معاد، به نحو جامع و بالغ آمده است و احتمالاً به همین علّت سوره‌ی یاسین در قرآن مثل قلب است در بدن انسان.

ریشه‌ آسمانی قرآن کریم

اینجا سؤالی پیش می‌آید که آیا آیه‌ اوّل سوره‌ یاسین از حروف مقطّعه است، یعنی دو حرف از هم جداست یا یک جمله‌ی مرکّب، شامل «یا» و «سین» است؟

این هر دو وجه، محتمل است اگر مرکّب از «یا» و «سین» هم باشد، حرف «یا»، حرف ندا خواهد بود و «سین» رمز و اشاره‌ای به سیّد المرسلین یعنی رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم است که:

(یس والقرآن الحکیم إنّک لمن المرسلین)؛

قرآن هم توصیف شده به این اوصاف است، هم حکیم است و هم تنزیل؛ یعنی ریشه‌ی آسمانی دارد و یک کتاب آسمانی است، مولود فکر و مغز بشر نمی‌باشد که یک انسان آن را تألیف و تنظیم کرده باشد، حتّی شخص پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم نیز در آن دخیل نبوده، تنزیل است یعنی فرود آمده از عالم ربوبیّت است، هم چنان که در سوره‌ی واقعه هم داریم:

(إنّه لَقرآنٌ کریم فی کتاب مکنون لا یمسّه إلاّ المطهّرون تنزیلٌ مِن ربِّ العالمین)؛( سوره‌ واقعه، آیات 77 تا 80) از عالم ربوبیّت فرود آمده، کلام، کلام آسمانی است.

(تنزیلَ العزیز الرّحیم)؛ «از جانب خداوندی است که عزیز و قدرتمند و شکست ناپذیر و رحیم است».

این کتاب هم حکیم است، یعنی محتویاتش حکیمانه و منطبق بر عقل و فطرت انسان است و هم عزیز است یعنی هیچ منطقی نمی‌تواند منطق قرآن را بشکند و هیچ قانونی در عالم برای احیای جامعه‌ی بشری نمی‌تواند قانون آن را نقض کند و در عین حال رحیم است، یعنی نسبت به پیروانش منشأ رحمت و نسبت به دشمنانش در موضع عزّت و شکست ناپذیر است.

 

سوگند قرآن دلالت بر قاطعیّت دارد نه حقّانیّت

در این آیات، قَسَم (سوگند) دلیل بر حقّانیّت قرآن نیست، خدا نمی‌خواهد با قسم خوردن حقّانیّت قرآن را اثبات کند، زیرا قسم، قطعیّت و حقّانیّت مطلبی را اثبات نمی‌کند، بلکه فقط قاطعیّت گوینده در گفتار را نشان می‌دهد. در واقع قسم، ادبی از آداب فنّ مناظره است که قاطعیّت گوینده را نشان می‌دهد و خود این قاطعیّت؛ طرف بحث را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آنچه دلیل بر حقّانیّت قرآن است، حکیم بودن آن است و تمام محتویاتش حکمت است و حکمت هم حقایق منطبق بر واقعیت‌هاست. پس قرآن چون دارای حکمت است، حقّ می‌باشد نه چون خدا قسم خورده حقّ است. علاوه بر این، آورنده‌اش هم بر صراط مستقیم انسانی است:

(علی صراط مستقیم)؛ «[رفتار، افکار و گفتارش] بر صراط مستقیم است».

کسی که با رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم معاشرت می‌کرد، از تمام ابعاد وجودی آن حضرت، آثار حقّ را مشاهده می‌نمود؛ از او امانت، صداقت، عدالت، شجاعت و... می‌دید. آنچه از کمالاتِ انسانِ کامل است؛ در او بالعیان مشاهده می‌نمود. آن راه مستقیمی را که انسان کامل باید برود او می‌رفت و لذا خودِ این صراط مستقیم بودنش، دلیل بر حقّیّت است. حکیم بودن قرآن دلیل بر حقّیّت است. رفتار رسول هم که بر صراط مستقیم است دلیل بر حقّیّت است. خلق عظیم رسول نیز دلیل بر حقّیّت است وگرنه صرف قسم خوردن اثبات حقّیّت نمی‌کند.

(یس و القرآنِ الحکیم إنّک لمن المرسلین علی صراط مستقیم تنزیل العزیز الرّحیم لتنذر قوماً)؛ تو مرسل و رسول از جانب ماه هستی، این قرآن نیز نازل شده از جانب ماست، هم رسالت تو و هم نزول قرآن از جانب ماست.

عکس العمل ما در قبال هشدارهای قرآنی؟!

حال ما چقدر از انذارهای قرآن تکان می‌خوریم، خدا می‌داند. این قرآنی که می‌فرماید:

(لَو أنزلنا هذا القرآنَ علی جبلٍ لرَأیتَهُ خاشعاً متصدّعاً مِن خشیَةِ اللهِ...)؛( سوره ی بقره، آیه‌ی 74)

«اگر این قرآن را بر کوه نازل می‌کردیم، کوه را متلاشی می‌کرد...».

ما نمی‌دانیم این دل‌های ما را چه سختی و قساوتی گرفته که از صخره‌های کوهستان نیز سخت شده است.

پایان سخن با سخنی از معصوم علیه السلام

امام حسن عسکری علیه‌السلام فرمود:

(أوصیکُم بِتقوَی اللهِ و الورعِ فِی دینِکُم)؛( کافی، جلد 2، صفحه ی 636)

«ای مردم [که شما سنگ محبّت ما را به سینه می‌زنید] شما را سفارش می‌کنم تقوا پیشه کنید و در دینتان ورع داشته باشید».

بی مبالاتی و بی بندوباری را ترک کنید و در زندگیتان خدا را هم به حساب بیاورید. توقّع این است که مردم مؤمن و مسلمان بیشتر به دین و مسائل دینی گرایش پیدا کنند، پول دوستی کمتر بشود و... ولی بالأسف که محّبّت پول در دل‌ها بیشتر جا گرفته است و بی شکّ تا حبّ دنیا در دل‌ها غوغا می‌کند آخرت فراموش شده است .م:تبیان

بر بلندای تمامی تفکرات مثبت‌گرای خویش،

محکم بایست

و با چشمانی سرشار از کنجکاوی و محبت به دریا نگاه کن،

هر آنچه که در خود می‌جویی را

در گستره‌ی پرتلاطم دریا خواهی یافت.

و

آنگاه

مشکلاتت را به دریا بسپار

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

باران در چشم به هم زدنی تبدیل به تگرگ می‌شود و هوا اصلا شباهتی با ساعات شروع روز ندارد؛ انگار که «بهار» به تکاپو افتاد تا کمرنگی روزهای گذشته‌اش را جبران کند و کمی سخت بگیرد تا یادمان بیاید که چقدر زیرساختهای شهریمان در مواجهه با تغییرات، شکننده است!

بارش باران و تگرگز در تهران و برخی شهرستان‌های دیگر به اندازه‌ای شدید بود که بسیاری از مردم را دچار مشکل کرد و در برخی از نقاط سیلاب به راه انداخت؛ بارش بی‌سابقه‌ای که نه تنها دور از انتظار می‌نمود بلکه به آزمونی می‌مانست که جا دارد بیشتر روی نتایج آن دقیق شویم.

بر پایه گزارش‌ها، با گذشت زمانی کوتاه از شدت گرفتن باران بهاری، برخی از میدان‌ها و خیابانهای بزرگ پایتخت دچار آبگرفتگی شدید شد و سیلابی که در سطح معابر به راه افتاد، تردد را به شدت مختل کرد و عملا همه چیز را به هم گره زد.

شدت آبگرفتگی در بعضی نقاط به اندازه‌ای زیاد بود که به گواه تصاویر بسیاری از مردم ترجیح می‌دادند که به آب بزنند تا شاید زود‌تر به سرپناهی برسند؛ شاید به این دلیل که از افزایش آبگرفتگی نگران بودند و یا اینکه به دنبال سرپناهی امن می‌گشتند.

این در حالی است که به گزارش خبرگزاری‌ها، سیلاب روان شده در سطح شهر به ایستگاه‌های مترو هم سرازیر شد و کار به جایی رسید که تقریبا خط چهار متروی تهران از فعالیت باز ایستاد و به این ترتیب موج بزرگ مردمی که به روال همیشگی از یافتن تاکسی در روزهای بارانی عاجز هستند، تردد با مترو را نیز محال یافتند!

ایستگاههای اتوبوس، آبگرفتگی معابر و پیاده رو‌ها، زهکشی نشدن آب باران در خیابان‌ها، اتوبون‌ها و غیره، تنها یک نتیجه می‌توانند در بر داشته باشند: بیماری شهرسازی در کشورمان که عصاره آن در پایتخت کشورمان به چشم می‌خورد! اینجاست که مثل سایر بیماری‌های واگیردار تهران، هیچ بعید نیست که با یک باران بهاری، سیلاب یک نهر آب در کرج قابلیت خلق فاجعه پیدا کند و یا زیرگذرهای اصفهان از آب مملو شود و یا ترافیک یک شهر کویری را به چالش بکشاند.

متاسفانه واکنشمان به بارندگی شدید در همین حد است! چه در سطح مردم و چه در سطح نهادهای مسئول؛ تخلیه آبهای جمع شده تا دفعه بعدی که سیلاب بیاید!


با این اوصاف، هنگامی که نه قدرت پیش بینی میزان بارندگی‌ها را داریم و نه قادر به مدیریت یک باران شدید هستیم، چگونه می‌توانیم داعیه مقابله با حوادث غیر مترقبه را داشته باشیم؟

عجایبی که فقط در ایران می توان دید!