زمانى بر مردم خواهد آمد که چند گناه بزرگ و عمل زشت در بین آنها رواج می یابد:
1- کارهاى زشت آشکار مى گردد و معمولى مى شود.
2- پرده هاى عفت و شرم پاره مى گردد.
3- زنا کارى و تجاوزهاى ناموسى علنى مى شود
4- مالهاى یتیمان را حلال مى شمارند و مى خورند.
5- ربا خوارى شیوع پیدا مى کند.
6- در سنجیدن و وزن کردن کم و کاست مى کنند.
7- شراب را به اسم نبیذ حلال شمرده و مى خورند.
8- رشوه را به عنوان هدیه و شیرینى مى گیرند.
9- به نام امانت دارى خیانت مى نمایند.
10- مردها خود را به شکل زنان و زنان خود را به صورت مردها در مى آورند.
11- به احکام و دستورات نماز بى اعتنائى مى کنند.
12- حج خانه خدا را براى غیر خدا(براى ریا و یا تجارت ) بجا مى آورند.
سپس ادامه داد: کیفر این زشتى ها این است که خداوند آنها را از فیوضات خود محروم مى کند،...... به دنبال آن کارها، بلاها مردم را فرا مى گیرد، تا جائى که کسانى صبح سالم هستند ولى شب در دل خاک و قبر آرمیده اند و گاهى شب سالمند و بامدادان جزء مردگان هستند. وقتى چنین روزگارى پیش آمد، لازم است انسان همیشه وصیت کرده باشد که مبادا بلائى بر او فرود آمده و بدون وصیت بمیرد و واجب است نماز را در اول وقت آن بخواند چون ممکن است تا آخر وقت زنده نباشد. هرکس آن زمان را درک کرد؛ بدون وضو نخوابد و اگر برایش امکان دارد همیشه با وضو باشد چه ترس آن است که مرگ ناگهانى برسد، لذا خوب است با وضو باشد که روح وى با طهارت خدا را ملاقات نماید.
بحارالانوار ج 19 ص 78
