استادی از شاگردانش پرسید
چرا وقتی عصبانی هستیم داد میزنیم؟
یکی از شاگردانش گفت:
چون در آن لحظه خونسردیمان را از دست میدهیم
استاد گفت: این درست، اما چرا با وجودی که طرف مقابل کنارمان است داد میزنیم؟
بعد از بحث های فراوان سر انجام استاد چنین توضیح داد:
هنگامیکه دو نفر از یکدیگر فاصله میگیرند برای جبران این فاصله مجبورند داد بزنند
هرچه عصبانیت بیشتر باشد فاصله بیشتر است و آنها باید صدایشان را بلند تر کنند
سپس استاد پرسید:
هنگامیکه دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقی می افتد؟
آنها به آرامی با هم صحبت میکنند، چرا؟
چون قلبهایشان خیلی بهم نزدیک است و هنگامیکه عشقشان به یکدیگر بیشتر شد حتی حرف
های معمولی هم با هم نمیزنند و فقط در گوش هم نجوا میکنند
و عشقشان همچنان بیشتر میشود
سر انجام حتی نجوا هم نمیکنند و فقط یکدیگر را نگاه میکنند
این همان عشق خدا به انسان و انسان به خداست که خدا حرف نمیزند اما همیشه صدایش را در همه وجودت حس میکنی...
اینجاست که بین انسان و خدا هیچ فاصله ای نیست و میتوانی در اوج همه شلوغی ها بدون اینکه لب به سخن باز کنی با او حرف بزنی...
