سـرگـرانان رفتـه اند و لطـف یاران را خوش است
بعد از آن سرمای دی، فصل بهاران را خوش است
گـلعــِذاران در رَهـنـــد و فَـــرِ فــــروردیـن رســـــید
بوسـه هــای گـــرمِ مـا از گلعِذاران را خوش است
لالــــه مـی رقـصـــــد بــرای ســــــــرو آزاد چـمــن
مقـدمِ ســـــرو روان و جــان نثـاران را خوش است
فصـــلِ باران اســت و بویِ عطــرِ گل هـــای بهـار
رفتـنِ دیــوِ خــزان، از سـبزه زاران را خوش است
«ابـــر را بـوســــیده ام تـا بـوســـه بارانـت کــنـد »
زیــــربـاران رفتــن خـیـــل نگــاران را خوش است
بــوی جــــوی مولیـــــان مـی آیـد از طَــــرفِ چمـن
یـادِ یـار مهــــربـان و جـــویبـــاران را خوش است
جوشش عشـق اسـت و می در کاسه می ریزد نگار
شــاد نوشــی در میـان می گســاران را خوش است
دشــت غــرقِ گل ، هـــوا پـر عطـر و دلبر در میان
طارق و جـامِ می و ایـن روزگـاران را خوش است
