@@@وطنم جزین@@@

ایسنا: "کلی کلارک" قهرمان المپیک زمستانی در رقابت‌های اسکی در سال 2011 تاریخ‌سازی کرد. او در بازی‌های زمستانی اولین زنی بود که موفق به انجام سه چرخش کامل شد. در 29‌امین مسابقه‌های آزاد قهرمانی اسکی در ماه مارس او دوباره این تکنیک را به کار گرفت و به موفقیت رسید.
 ورزشکاران حرفه‌ای رشته‌هایی مانند اسکیت، اسنوبورد و اسکی علاوه بر مهارت فنی قادر هستند برخی حرکات آکروبات را انجام دهند. این حرکات معمولا به این شکل انجام می‌شود که ورزشکار با سرعت زیاد از لبه دیواره‌ای جدا شده و در هوا معلق می‌شود در این شرایط ورزشکار می‌تواند بسته به میزان انعطاف و مهارت شخصی حرکات آکروبات را در فاصله‌ای که در هوا قرار گرفته و نیرویی از زمین به او وارد نمی‌شود، حرکات آکروبات را انجام دهد. اما نکته‌ای که برخی ورزشکاران را از دیگران متمایز می‌سازد این است که گاهی این حرکت بدون جدا شدن از دیواره انجام می‌شود!

کلارک قبل از به دست آوردن پنجمین عنوان قهرمانی خود برای دوربین هایک حرکت را انجام داد. این تکنیک کلا 2 ثانیه طول کشید و دوربین‌های 23 فریم را ضبط کرده‌اند. در سه دهه اخیر طراحی خواص اسنوبردها و یک سری تمرین‌ها خواص بدنی توسط مهندسین مکانیک این امکان را به ورزشکاران در این رشته می‌دهد تا در ارتفاع بالاتری بپرند و سریع‌تر از آنچه که فکر می‌شود بچرخند. به کمک مبانی علم فیزیک حرکت کلارک به آسانی قابل توجیه است.
1) نزدک شدن (رسیدن): در این پیست‌های دایروی ورزشکاران می‌توانند با سرعتی در حدود 55 کیلومتر بر ساعت حرکت کنند اما مجبورند در مقابل تمامی نیروهایی که کاهنده سرعت‌شان هستند بجنگند. هنگامی که کلارک در امتداد و قوس و کمان حرکت می‌کند و زمانی که از محل تحت صاف به دیوار عمودی می‌رسد یک نیروی مایل به مرکز او را به سمت پایین می‌کشد. این نیرو جسم را به مرکز متمایل می‌کنند. همچنین سرعت را هم افزایش می‌دهد اما اگر او به بدنش حالت قلاب بدهد، انرژی جنبشی وابسته به نیروی محرکه را جذب خود می‌کند و سرعت را کم می‌کند. زمانی که او به دیواره پیست می‌رسد ـ دقیقا همان مکانی که انرژی مایل به مرکز بسیار زیادی دارد ـ در این زمان است که کلارک پاهای خود را خالی می‌کند (اصطلاح ورزشی پمپ می‌کند) ـ این کار بدن او را سخت‌تر و سخت‌تر می‌کند و باعث می‌شود نیروی بر زمین اعمال کند که این نیرو طبق قانون سوم حرکت نیوتن عکس‌العمل نشان می‌دهد و باعث می‌شود در همان لحظه سرعت او افزایش پیدا کند.
2) پرتاب: "جان تورن بال" مدیر اجرای برنامه‌های زمستانی در آکادمی ورزشی نیوزلند می‌گوید: یکی از بزرگ‌ترین تصورات غلط مردم این است که فکر می‌کنند این یک پرش عمودی است. او می‌گوید: اگر ورزشکاران اسنوبورد همانند بازیکنان بسکتبال بپرند به جای آنکه به بالای لبه بپرند و جلو روند از لبه جدا شده و به وسط پیست پرتاب می‌شوند. کلارک خودش ارتفاعش بالا می‌برد و این کار را هم به این شکل انجام می‌دهد که زمانی که به لبه می‌رسد سعی می‌کند بدن خود را بچرخاند که این کار باعث می‌شود به او شتاب عمودی بدهد و همزمان در هوا دستان خود را به بدنش نزدیک می‌کند و سعی می‌کند چرخش خود را افزایش دهد و سعی در آن دارد تا فضا را برای خود همانند یک سیال بسیار روان کند تا کنترل حرکت را در دست بگیرد. او می‌گوید: هر چقدر بدن خود را جمع و جورتر کنم (متراکم‌تر کنم) می‌توانم با سرعت بیشتری بچرخم.
سینماتیک یک پرش
3) فرود آمدن: کلارک نقاط فرود آمدن خود را با یک تکنیک دیگر مشخص می‌کند ـ کلارک می‌گوید: در هنگام فرود آمدن باید تا جایی که می‌توانید بدن خود را باز و پهن کنید تا سرعت چرخش بدن خود را پایین آورید ـ اما همه ماجرا این نیست و او باید برای حرکت بعدی خود هم کمی سرعت خود را نگه دارد ـ او دوباره پیسترا تا جایی که می‌تواند بالا می‌برد و سعی دارد در همین حال که به تخته اسکی می‌دهد تا از شیب 18 درجه‌ای این تخت استفاده کند. وقتی که فرود می‌آید باید بدن خود را بسیار سخت و محکم کند، چرا که اگر زانوهایش را خم کند انرژی در بدن او جذب و به همین دلیل سرعتش کاسته خواهد شد. او سعی می‌کند انرژی پتانسیل گرانشی را نگه دارد و به انرژی نیروی محرکه و انرژی جنبشی تبدیل کند تا در طول پرش و حرکت خود از آن استفاده کند.
تخته اسکی: زمانی تخت اسکی فقط تکه‌ای تخته‌ای زمخت و سفت و بی‌طرح بود اما تدریجا پیشرفت کرد و به ابزاری مهندسی شده امروزی تبدیل شد. برای آنکه این تخته قدرت و انعطاف زیادی داشته باشد هسته اصلی این تخته از رشته‌های چوبی تهیه می‌شود .به خاطر آنکه چوب دارای انعطاف و قابلیت خم شدن خاصی را دارد و با همه این شرایط قدرت خود را نگه می‌دارد در مرکز این چوب رشته‌های خاصی وجود دارد که این امکان را به ورزشکاران اسنوبورد می‌دهد تا به عقب و جلو در حال سوار بودن روی این تخته حرکت کنند. الیاف‌های کربنی به قدرت و انعطاف این برد کمک می‌کند اما یک لایه تفلون هم برای کاهش اصطکاک روی این برد به کار رفته است. برای نگه داری لبه‌ها و سطح این برد از روش‌های مختلفی استفاده می‌شود در لبه‌های آن از موم خاصی استفاده می‌شود در روزهای سرد و خشک که برف یخی است موم سخت‌تری را به آن سطح آغشته می‌کنند و وقتی هوا گرم است یک نوع موم نرم‌تری را برای حفظ بافت برد به آن آغشته می‌کنند. کلارک می‌گوید: ماده‌ی اصلی تشکیل دهنده تخته خاصیت جذب کننده دارد و هرچه بیشتر به موم آغشته شده باشد سریع‌تر حرکت می‌کند.
پیست: نخستین پیست‌های نیمه حلقوی در اواخر دهه 75 ساخته شد ـ دقیقا در زمانی که سوارکاران شروع به برف‌روبی کردند، اما با اختراع پیست‌های دراگون ـ همانند یک بازوی قوس‌دار که قابلیت حفاری دارد ـ در سال 1996 ایجاد انحنا در پیست‌های یونیفرم بسیار راحت‌تر شد ـ به همان میزانی که ورزشکاران شروع به پرش‌های بلند کردند کاوشگران و حفر کننده‌ها هم شروع به ساخت پیست‌های بزرگتری کردند .ارتفاع این دیواره‌ها از 10 فوت به 12 فوت رسید و پس از آن به 22 فوت (6 متر و 70 سانتی متر) رسیده است.
پیست‌های 22 فوتی شیب تندتری دارند که به ورزشکاران در ورزش اسنوبرد اجازه می‌دهد تا سرعت خود را فوق‌العاده بالا ببرند. کلارک می‌گوید «دیگر به هیچ وجه به پرش روی دیواره‌های 18 فوتی فکر نمی‌کند!»