@@@وطنم جزین@@@

آداب خوردن و آشامیدن

* بهترین نوع غذای مطلوب غذایی است که شخص از آن بسیار لذت می‌برد، زیرا لذت‌بخشی خوراک به این معنی است که معده آن را به خوبی در برگرفته است و نیروی گیرنده آن را به خوبی پذیرفته است.

* غذای لذیذ در شرایطی خوب است که اندام‌های اصلی همه سالم باشند وگرنه لذت بردن دلیل بر خوبی نمی‌شود. غذایی که بسیار لذت‌بخش باشد اگر به مقدار زیاد تناول شود، زیان‌آور خواهد بود.

* شخص فربه‌اندام نباید وقتی تازه از حمام آمده است غذا بخورد، بلکه بعد از خروج از حمام و قبل از غذا خواب سبکی بکند.

* نباید در هنگام صرف غذا آب زیاد بنوشد. زیرا آب بین طعام و جرم معده جدایی می‌اندازد و آن را خاموش می‌کند. بلکه بهتر است آب نخورد تا خوراک به معده وارد شود. علامت ورود طعام به معده آن است که قسمت‌های بالای شکم سبک می‌شود.

* نوشیدن آب به شرطی که وسط غذا نباشد و به اندازه‌ای که برای خوراک مفید باشد روا است.

* کسانی که سرد مزاج و تر هستند بهتر است بعد از صرف غذا تشنگی را تحمل کنند و بخوابند، ولی تشنه ماندن بعد از غذا و خوابیدن بعد از طعام برای صفرائیان خوب نیست.

* کسانی که بیماری صفراوی دارند، اگر به مدت زیاد گرسنه بمانند زهره به معده راه می‌یابد و هر غذایی را که بعداً خورده می‌شود به تباهی می‌کشاند.

* کسی که معده‌اش تهی است، چنانچه غذای لطیف بخورد معده را سلامت نگه داشته است و اگر بلافاصله بعد از غذای لطیف، غذای غلیظ بخورد معده از آن متنفر است و آن را هضم نمی‌کند و تباه می‌شود. مگر اینکه بین این دو غذا فاصله‌ای داده شود و طعام غلیظ را اندک اندک وارد معده کند. در این صورت معده به وسیله غذای لطیف بند نمی‌آید.

* غذای زیاد حتی اگر در معده هضم شده باشد کمتر اتفاق می‌افتد که در رگ‌ها هم هضم شود و در آن‌ها نارس و خام می‌ماند و در نتیجه به آن‌ها کشیدگی می‌دهد و گاهی هم آن‌ها را می‌ترکاند و تنبلی و خمیازه برای بدن به ارمغان می‌آورد. در چنین حالتی باید شخص را با داروهای مسهل درمان کرد.

* کسی که به سنین پیری رسیده است باید بداند معده‌اش همان معده دوران جوانی نیست. اگر همان اندازه میل کند خوراکش هم به مواد زاید تبدیل می‌شود.

رعایت اعتدال در مصرف هر نوع ماده غذایی

جالینوس می‌گوید: خوراک‌ تر برای هیچ حالتی از حالات بدن مناسب نیست. انگار که ارزش هیچ دارد، نه ترش است نه شیرین، نه تلخ است نه تند، نه گیرنده است نه شور.

زیاده‌روی در مصرف غذاهای خشک اشتها را از بین می‌برد، رنگ را زشت می‌کند و مزاج را خشک می‌کند.

خوردن چربی زیاد، تنبلی می‌آورد و اشتها را از بین می‌برد.

زیاده‌روی در خوردن غذاهای سرد، سستی، تنبلی و پژمردگی می‌آورد.

زیاده‌روی در خوردن غذاهای ترش انسان را زود پیر می‌کند.

اگر غذاهای تند زیاد مصرف شوند به معده آسیب می‌رسد و غذاهای شور برای چشم خوب نیستند.

غذای چرب اگر چه با مزاج دمساز باشد، هرگاه متعاقب آن خوراک ناپسند آید ناپسند می‌شود.

زیان‌هایی که از خوراک گرم روی دهد می‌توان با اسکنجبین دفع کرد و بهتر است همراه عسل باشد (مخلوط اسکنجبین و عسل).

اگر غذای سرد زیان‌آور باشد درمانش با آب انگبین و زیره است.

کسی که از مواد چرب ناراحت است چاره‌اش مواد گس مزه نظیر شاه بلوط، میوه درخت سدر، زالزالک یا داروهای تلخ نظیر زنجفیل و داروهای شورمزه و تندمزه مانند سیر و پیاز است.

کسی که بدنش به آسانی می‌گدازد باید غذایش تر و زودهضم باشد.