لطفا از تمام مطالب دیدن فرمایید.
هوش کودکان دغدغه بسیاری از پدر و مادرهاست
همان طور که داشتن استعداد و هوش مهم است، ایجاد انگیزه نیز مهم است و فراموش نکنید آنچه کودک در زندگی روزمره خود در تعامل با دوستان و خانواده می آموزد، در هیچ کلاس و کتابی نمی توان یافت. مانند آنکه رانندگی را نه در دنیای واقعی و با تمرین و تجربه بلکه بخواهیم با خواندن کتاب بیاموزیم.
برترین ها به نقل از سلامت: مادری دختر 4 یا 5 ساله خود را به کلینیک آورد و با غرور گفت: «کودک من خیلی باهوش است اما از این هوش استفاده نمی کند. او استعداد خیلی زیادی در نقاشی و موسیقی و زبان انگلیسی دارد. من برای شکوفاکردن استعدادهایش تصمیم گرفتم او را در کلاس های مربوطه بگذارم؛ صبح کلاس زبان انگلیسی، پس از کمی استراحت، کلاس حرکات موزون و پس از آن معلم موسیقی به منزل می آید. روزهای زوج کلاس نقاشی دارد و...» او ادامه داد: «ولی مربی موسیقی می گوید دخترم توجه ندارد و دیروز پس از گذشت یک ساعت از شروع کلاس، دیگر به او گوش نمی کرده است.»
شاید برای والدین هیچ چیز مهم تر و جدی تر از پرورش فرزندی باهوش که بتواند از تمام توانایی های خود به نحو احسن استفاده کند، نباشد. به همین دلیل مدام با والدینی مواجه می شویم که به پزشکان، روان شناسان و مشاوران مراجعه می کنند و می گویند متوجه شده اند کودکشان خیلی باهوش است و می خواهند بدانند چگونه می توانند استعدادهای او را پرورش دهند و نگذارند توانایی هایش هدر برود.
مکرر دیده ایم والدینی که کودک را با فرستادن به کلاس های آموزشی مختلف آنچنان خسته می کنند که لذت بازی کردن، تعامل با همسالان و فرصت تفکر و تخیل را از او می گیرند و پس از مدتی باوجود هوش سرشار به فردی وابسته، بدون مهارت های اجتماعی و ارتباطی، فاقد قدرت استدلال و تصمیم گیری و حل مساله، ناتوان در مدیریت هیجان ها و احساس های مختلف و... تبدیل می شود، با برخی اطلاعات و دانش در ذهن که البته کاربرد آنها را نمی داند! اینها والدینی هستند که هم خودشان از وجود فرزندشان لذت نبرده اند و هم این فرصت را از فرزند خود گرفته اند.
چند پرسش از والدین
آیا فکر نمی کنید باید فرصتی نیز به کودک بدهید تا آموخته هایش را در ذهن تجزیه و تحلیل و با آنها در ذهنش بازی کند؛ از آموخته هایش لذت ببرد و آنقدر خسته نشود که علاقه مندی هایش را از دست بدهد؟ آیا فکر نمی کنید زمانی را هم باید برای بازی و ارتباط با همسالانش اختصاص دهد تا زندگی دوران بزرگسالی اش را تمرین و تجربه کند؟ ایا فکر نمی کنید در کنار همه کتاب ها و کلاس های آموزشی، برای داشتن کودکی باهوش و خلاق باید زمان هایی را در کنار او صرف لذت بردن، سهیم شدن در احساسش و دنیای کودکانه اش بکنید؟
همان طور که داشتن استعداد و هوش مهم است، ایجاد انگیزه نیز مهم است و فراموش نکنید آنچه کودک در زندگی روزمره خود در تعامل با دوستان و خانواده می آموزد، در هیچ کلاس و کتابی نمی توان یافت. مانند آنکه رانندگی را نه در دنیای واقعی و با تمرین و تجربه بلکه بخواهیم با خواندن کتاب بیاموزیم.
هوش چیست؟
هوش، محصول میزان بهره هوشی و مهارت های تطابقی است؛ میزان بهره هوشی را می توان از طریق آزمون های هوشی استاندارد به دست آورد؛ به گزارش برترین ها هوش طبیعی عددی بین 110-90 است و کسانی که بهره هوشی بالای 130 دارند، از افراد تیزهوش هستند. کسانی که بهره هوشی زیر 70 دارند، کم توان ذهنی محسوب می شوند.
مهارت های تطابقی، یعنی ارزیابی عملکرد در حوزه های ارتباط با دیگران، فعالیت های روزمره، اجتماعی بودن، مهارت های حرکتی، مهارت های حرفه ای و شغلی، عملکرد تحصیلی و مراقبت از خود که می توان برای کودکان زیر 5 سال، عملکرد انطباقی را با استفاده از یک مقیاس استاندارد شده مانند «مقیاس رفتار انطباقی و اینلند» سنجید.
فقط بهره هوشی بالا کافی نیست
معمولا در سال های اول، هوش کودک را می توان از طریق مهارت های زبانی و حرکتی و رشد اجتماعی او تشخیص داد. در زمان خاصی انتظار می رود کودک بنشیند، راه برود، حرف بزند و صحبت ها و دستورات والدین را بفهمد. کودکان تیزهوش سریع تر از سایر همسالان به توانایی های تکاملی می رسند و در حالی که همسالانشان «کلمه» می گویند آنها می توانند «جمله» بگویند و زمانی که بچه های دیگر دایره لغات محدودی دارند، دایره لغات آنها گسترده تر است. معمولا استنباط والدین از تیزهوشی فرزندشان درست است.
این کودکان که از نظر بهره هوش عمومی، استعداد درسی وسعت اطلاعات، خلاقیت، توانایی تفکر سازنده، رهبری و مدیریت، مهارت های زبانی، استدلال، قضاوت، تمایل به مبارزه در حل مسایل، رد و بدل کردن تجارب، ذوق و استعداد هنری و توانایی حرکتی برتر و فراتر از همسالان خود هستند، 5-3 درصد جمعیت هر جامعه ای را تشکیل می دهند.
زمانی «کودک تیزهوش» به کودکی گفته می شد که نسبت به کودکان همسن و سال خود توانایی عمومی بیشتری داشت و این موضوع با استفاده از آزمون های هوشی مانند تست هوش استنفورد، بینه یا و کسلر ثابت می شد. حقیقت این است که نمی توان مساله عملکرد کودک در زندگی روزمره، توانایی مدیریت مسایل، حل مشکلات، تصمیم گیری صحیح و به موقع، کنترل هیجان ها و احساس ها و مهارت های انطباقی فرد را نادیده گرفت زیرا در کنار بهره هوشی بالا، تعیین کننده میزان موفقیت فرد است. نمونه ای از پرسش ها در آزمون هوش و کسلر برای کودکان پیش دبستانی عبارت است از:
* علف چه رنگی است؟
* چه حیوانی به ما شیر می دهد؟
* کفش را از چه می سازند؟
* قبل از پست کردن نامه روی آن چه می چسبانند؟
* معنی این کلمه ها چیست؟ کلا؟... بنزین؟... دوختن؟... شتر...
* 2 کتاب و 3 کتاب می شود چند کتاب؟
* قند و عسل هردو (چه) هستند؟
* پسرها که بزرگ شوند مرد می شوند، دخترها که بزرگ شوند چی؟
معمولا سن 4 سالگی برای انجام اولین آزمون هوش و به دست آوردن اطلاعات لازم برای انتخاب مدرسه کودک کاملا مناسب است. عوامل ژنتیکی و محیطی هم در تعیین بهره هوشی نقش دارند. نقش عوامل ژنتیکی در هوش قابل توجه است ولی این به آن معنا نیست که آثار محیطی مانند یادیگری و آموزش بی تاثیرند.
شاید برای والدین هیچ چیز مهم تر و جدی تر از پرورش فرزندی باهوش که بتواند از تمام توانایی های خود به نحو احسن استفاده کند، نباشد. به همین دلیل مدام با والدینی مواجه می شویم که به پزشکان، روان شناسان و مشاوران مراجعه می کنند و می گویند متوجه شده اند کودکشان خیلی باهوش است و می خواهند بدانند چگونه می توانند استعدادهای او را پرورش دهند و نگذارند توانایی هایش هدر برود.
مکرر دیده ایم والدینی که کودک را با فرستادن به کلاس های آموزشی مختلف آنچنان خسته می کنند که لذت بازی کردن، تعامل با همسالان و فرصت تفکر و تخیل را از او می گیرند و پس از مدتی باوجود هوش سرشار به فردی وابسته، بدون مهارت های اجتماعی و ارتباطی، فاقد قدرت استدلال و تصمیم گیری و حل مساله، ناتوان در مدیریت هیجان ها و احساس های مختلف و... تبدیل می شود، با برخی اطلاعات و دانش در ذهن که البته کاربرد آنها را نمی داند! اینها والدینی هستند که هم خودشان از وجود فرزندشان لذت نبرده اند و هم این فرصت را از فرزند خود گرفته اند.
چند پرسش از والدین
آیا فکر نمی کنید باید فرصتی نیز به کودک بدهید تا آموخته هایش را در ذهن تجزیه و تحلیل و با آنها در ذهنش بازی کند؛ از آموخته هایش لذت ببرد و آنقدر خسته نشود که علاقه مندی هایش را از دست بدهد؟ آیا فکر نمی کنید زمانی را هم باید برای بازی و ارتباط با همسالانش اختصاص دهد تا زندگی دوران بزرگسالی اش را تمرین و تجربه کند؟ ایا فکر نمی کنید در کنار همه کتاب ها و کلاس های آموزشی، برای داشتن کودکی باهوش و خلاق باید زمان هایی را در کنار او صرف لذت بردن، سهیم شدن در احساسش و دنیای کودکانه اش بکنید؟
همان طور که داشتن استعداد و هوش مهم است، ایجاد انگیزه نیز مهم است و فراموش نکنید آنچه کودک در زندگی روزمره خود در تعامل با دوستان و خانواده می آموزد، در هیچ کلاس و کتابی نمی توان یافت. مانند آنکه رانندگی را نه در دنیای واقعی و با تمرین و تجربه بلکه بخواهیم با خواندن کتاب بیاموزیم.
هوش چیست؟
هوش، محصول میزان بهره هوشی و مهارت های تطابقی است؛ میزان بهره هوشی را می توان از طریق آزمون های هوشی استاندارد به دست آورد؛ به گزارش برترین ها هوش طبیعی عددی بین 110-90 است و کسانی که بهره هوشی بالای 130 دارند، از افراد تیزهوش هستند. کسانی که بهره هوشی زیر 70 دارند، کم توان ذهنی محسوب می شوند.
مهارت های تطابقی، یعنی ارزیابی عملکرد در حوزه های ارتباط با دیگران، فعالیت های روزمره، اجتماعی بودن، مهارت های حرکتی، مهارت های حرفه ای و شغلی، عملکرد تحصیلی و مراقبت از خود که می توان برای کودکان زیر 5 سال، عملکرد انطباقی را با استفاده از یک مقیاس استاندارد شده مانند «مقیاس رفتار انطباقی و اینلند» سنجید.
فقط بهره هوشی بالا کافی نیست
معمولا در سال های اول، هوش کودک را می توان از طریق مهارت های زبانی و حرکتی و رشد اجتماعی او تشخیص داد. در زمان خاصی انتظار می رود کودک بنشیند، راه برود، حرف بزند و صحبت ها و دستورات والدین را بفهمد. کودکان تیزهوش سریع تر از سایر همسالان به توانایی های تکاملی می رسند و در حالی که همسالانشان «کلمه» می گویند آنها می توانند «جمله» بگویند و زمانی که بچه های دیگر دایره لغات محدودی دارند، دایره لغات آنها گسترده تر است. معمولا استنباط والدین از تیزهوشی فرزندشان درست است.
این کودکان که از نظر بهره هوش عمومی، استعداد درسی وسعت اطلاعات، خلاقیت، توانایی تفکر سازنده، رهبری و مدیریت، مهارت های زبانی، استدلال، قضاوت، تمایل به مبارزه در حل مسایل، رد و بدل کردن تجارب، ذوق و استعداد هنری و توانایی حرکتی برتر و فراتر از همسالان خود هستند، 5-3 درصد جمعیت هر جامعه ای را تشکیل می دهند.
زمانی «کودک تیزهوش» به کودکی گفته می شد که نسبت به کودکان همسن و سال خود توانایی عمومی بیشتری داشت و این موضوع با استفاده از آزمون های هوشی مانند تست هوش استنفورد، بینه یا و کسلر ثابت می شد. حقیقت این است که نمی توان مساله عملکرد کودک در زندگی روزمره، توانایی مدیریت مسایل، حل مشکلات، تصمیم گیری صحیح و به موقع، کنترل هیجان ها و احساس ها و مهارت های انطباقی فرد را نادیده گرفت زیرا در کنار بهره هوشی بالا، تعیین کننده میزان موفقیت فرد است. نمونه ای از پرسش ها در آزمون هوش و کسلر برای کودکان پیش دبستانی عبارت است از:
* علف چه رنگی است؟
* چه حیوانی به ما شیر می دهد؟
* کفش را از چه می سازند؟
* قبل از پست کردن نامه روی آن چه می چسبانند؟
* معنی این کلمه ها چیست؟ کلا؟... بنزین؟... دوختن؟... شتر...
* 2 کتاب و 3 کتاب می شود چند کتاب؟
* قند و عسل هردو (چه) هستند؟
* پسرها که بزرگ شوند مرد می شوند، دخترها که بزرگ شوند چی؟
معمولا سن 4 سالگی برای انجام اولین آزمون هوش و به دست آوردن اطلاعات لازم برای انتخاب مدرسه کودک کاملا مناسب است. عوامل ژنتیکی و محیطی هم در تعیین بهره هوشی نقش دارند. نقش عوامل ژنتیکی در هوش قابل توجه است ولی این به آن معنا نیست که آثار محیطی مانند یادیگری و آموزش بی تاثیرند.
تاریخ : چهارشنبه 90/9/30 | 7:41 صبح | نویسنده : سیدسعیدبهروزجزین | نظرات ()
لطفا از دیگر مطالب نیز دیدن فرمایید