سحرخیز باشید که روزى ها تقسیم مىشود
آیت الله میرزا جواد تبریزی قبل از اذان صبح بیدار مى‌شدند و به تهجد و عبادت مى‌پرداختند و مى‌فرمودند: «به طلبه ها بگویید سحرخیز باشند که روزى ها در آن ساعات تقسیم مىشود».
طلاب به خصوص طلاب جوان همواره از میرزاى تبریزى سؤال مى‌کردند : " انجام چه کارهایى سبب ترقى انسان به درجات رفیع علمى و معنوى و کسب موفقیت و خدمت به دین را فراهم مى آورد؟ " پاسخ این پرسش را از سیر زندگى فقیه مقدس راحل میرزا جواد تبریزى مى‌توان داد:
یکى از خصایل مرحوم میرزا سحرخیزى بود، ایشان دو ساعت قبل از اذان صبح بیدار مى‌شدند و به تهجد و عبادت مى‌پرداختند و مى‌فرمودند: «به طلبه ها بگویید سحرخیز باشند که روزى ها در آن ساعات تقسیم مىشود». نیمه شب به حرم مطهر حضرت معصومه(سلام الله علیها) مشرف مى‌شدند و آن زمان را جهت ارتباط معنوى با پروردگار، مناجات و توسل به اهل بیت(علیه السلام) اختصاص داده بودند.
این حرکت نیمه شب و تهجد ایشان در حرم مطهر یا مسجد امام حسن عسکرى(علیه السلام) خود درسى بزرگ براى دیگران در مسیر عبودیت و نهایت بندگى در ساحت قدسى پروردگار سبحان بود. یکى دیگر از خصوصیات مرحوم میرزا این بود که واقعاً مانند یک جوان به درس و بحث اهمیت مى‌دادند و اجازه نمى‌دادند که لحظه‌اى از وقتشان فوت شود.
در طول شبانه روز و تا آخرین لحظات عمر با جدیت درس و بحث داشتند و همواره مى‌فرمودند: «از درس خواندن مأیوس نشوید و در امر تحصیل از خدا کمک بخواهید و اهل بیت(علیه السلام) را واسطه قرار دهید»و مى‌فرمودند :«تا جوان هستید بنیه علمى خود را قوى کنید و نگذارید عمر که سرمایه اى گران بها مى باشد تلف شود».
توکل مرحوم میرزا در امور، زبانزد بود و همیشه اهل بیت(علیه السلام) را در کارها واسطه قرار مى‌دادند و به طلاب نصیحت مى‌کردند که به حبل متین اهل بیت(علیه السلام) چنگ بزنید. اگر اهل بیت(علیه السلام) عنایت کنند، امور حل مىشود. مى‌فرمود: «آنان وسیله نجات ما در دنیا و آخرت هستند، وسیله‌اى که خدا ما را به چنگ زدن به حبل متین آنها سفارش نموده و فرمود:«وابتغوا الیه الوسیله» که مصداق بارزِ (وسیله)، اهل بیت(علیه السلام) هستند».
یکى دیگر از مواردى که مرحوم میرزا به آن اهمیت مى‌داد، نظم در کارها و وقت بود؛ به طورى که خانواده مرحوم میرزا مى‌گفتند: ما از نظم آقا مى‌توانستیم ساعت خود را تنظیم کنیم، برنامه شبانه‌روزى مشخصى داشتند که به واسطه این برنامه ریزى از وقت خود به نحو احسن و اکمل استفاده مى‌نمودند.
یکى دیگر از خصوصیات مرحوم میرزا تواضع و فروتنى بسیار بود. ایشان خود را بیش از یک طلبه حساب نمى کردند و مى فرمودند: «من یک طلبه هستم و همیشه یک طلبه خواهم ماند و من هیچ گاه فکر نکرده و نمى‌کنم که مرجع هستم؛ لذت طلبگى از همه لذت‌ها بالاتر است».
ایشان اصلاً راضى نبودند کسى به عنوان مرجع از ایشان یاد کند حتى بارها و بارها در مجالس روضه وقتى منبرى نام ایشان را ذکر مى‌کرد، ناراحت مى‌شدند و مى‌گفتند که منبر جاى ذکر اهل بیت(علیه السلام) است و مى فرمودند: «اگر مرجعیت وظیفه الهى نبود، هیچ گاه آن را قبول نمى کردم و مانند سایر طلاب تمام وقت را مشغول تحصیل و تدریس بودم؛ ولیکن مرجعیت به عنوان یک وظیفه الهى بر دوش من قرار گرفت و من مجبورم اداى تکلیف نمایم و امیدوارم خداوند به من توفیق دهد که به بهترین وجه به وظیفه خود عمل نمایم».
