@@@وطنم جزین@@@

در سال 1877، اولین فونوگراف توسط توماس ادیسون اختراع شد. فونوگراف اولین روش برای ضبط و پخش صدا به‌شمار می‌آمد. اختراع جدید، شهرت بین‌المللی را برای ادیسون به همراه داشت. او با فونوگراف خود به نقاط مختلف کشور سفر کرد و حتی در سال 1878 به کاخ سفید دعوت شد تا اختراع خود را برای Rutherfor B. Hayes رییس‌جمهور وقت آمریکا به نمایش بگذارد.
 

فونوگراف در زمان خود ابداع بسیار هیجان‌انگیزی به‌نظر می‌رسید، اما تنها برای یک‌بار پخش مناسب بود و کیفیت صدای وحشتناکی داشت. ده سال پس از اختراع فونوگراف، امیل برلینر گرامافون را معرفی کرد. او اولین مخترعی بود که ضبط روی سیلندرها را متوقف و این‌کار را روی دیسک‌های تخت انجام داد. اولین دیسک‌های مورد استفاده او از شیشه ساخته شده بودند. بعدا ماده مورد استفاده برای ساخت دیسک‌ها به فلز روی و در نهایت به پلاستیک تغییر پیدا کرد.

در سال 1954، I.D.E.A اولین رادیوی ترانزیستوری قابل حمل را معرفی کرد. این رادیو که با نام Regency TR-1 شناخته می‌شد، به یک تیونر AM آنالوگ مجهز بود و ابعادی معادل 1,25?5?3 اینچ داشت. در یک پیش‌بینی عجیب در مورد وقایع آینده (به‌طور خاص درباره آی‌پاد صحبت می‌کنیم)، Regency در طول سال‌ها با تنوع گسترده‌ای از رنگ‌ها عرضه می‌شد.

در سال 1962، ضبط نوار آنالوگ چند تراکی در استودیوهای صدابرداری آغاز شد. ایده یک ضبط‌کننده چند تراکی و تجربیات مربوط به آن در اواخر دهه 1940 توسط یک گیتاریست، مخترع و آهنگ‌ساز با نامLes Paul آغاز شد. گروه‌های مشهوری مانند بیتل‌ها به‌طور گسترده‌ای از این تکنیک برای ضبط موسیقی‌های خود استفاده کردند. پس از این دوره، تقریبا تمام موسیقی‌های مشهور با همین روش ضبط می‌شدند.

در دهه 70 و 80 میلادی، شرکت سونی به‌عنوان سلطان کوچک‌سازی محصولات الکترونیکی در نظر گرفته می‌شد. آن‌ها اولین سیستم موسیقی قابل حمل مستقل خود یعنی پخش‌کننده کاست TPS-L2 Walkman را در سال 1979 عرضه کردند.نوآوری اصلی واکمن به اندازه آن مربوط می‌شد که تنها اندکی از خود نوار کاست بزرگ‌تر بود. این محصول به یک هدفون سبک و قابل حمل مجهز بود و برای کار از باتری‌های AA استفاده می‌کرد. واکمن اولیه با قیمت 33000 ین به‌فروش می‌رسید که معادل 274 دلار امروزی است.

با غلبه CDها بر نوارهای کاست در هر دو حوزه کیفیت صدا و محبوبیت، شرکت سونی احساس کرد که نیاز دارد خط محبوب واکمن خود را با نسل جدیدی به‌روزرسانی کند.در سال 1984 یعنی یک‌سال پس از معرفی دیسک‌های فشرده، این شرکت پخش‌کننده CD قابل حمل خود با نام D-50 را معرفی کرد که اولین پخش‌کننده موسیقی دیجیتال قابل حمل به‌شمار می‌آید.این محصول که تنها کمی از یک قاب CD‌ بزرگ‌تر بود، تمام کیفیت صوتی عالی که ضبط‌های دیجیتال قادر به تامین آن بودند را فراهم می‌کرد.

برخلاف چیزی که اکثر مردم تصور می‌کنند، اولین پخش‌کننده موسیقی با حافظه Solid State توسط شرکت‌هایی مانند اپل، دیاموند یا کریتیو معرفی نشد. در واقع یک شرکت کره‌ای با نامSaeHan Information Systems برای اولین بار چنین محصولی را ارایه کرد که بعدا با نام Eiger Labs. به آمریکا راه پیدا کرد. MPMan اولین پخش‌کننده MP3 تاریخ بود. این ابزار به 32 مگابایت حافظه مجهز بود که در زمان خود حجم بسیار بالایی محسوب می‌شد. MPMan همچنین توانایی ذخیره‌سازی 8 تراک موسیقی با طول متوسط را داشت.

در ماه اکتبر سال 2001، شرکت اپل با معرفی آی‌پاد بزرگ‌ترین شوک را به رسانه موسیقی وارد کرد. محبوبیت آی‌پاد به‌سرعت افزایش یافت و در طول یک دوره 7 ساله بیش از 14 نسخه مختلف از آن با خصوصیات و قابلیت‌های متفاوت معرفی شدند. آی‌پاد کار خود را با مدل کلاسیک شروع کرد که ظرفیت‌های مابین 5 تا 40 گیگابایت داشتند.
 

با توجه به انفجار چشمگیر بازار مدیاپلیرهای قابل حمل، مایکروسافت نیز تلاش کرد تا سهمی از این بازار را به‌دست آورد. اولین نسل از پخش‌کننده‌های دیجیتال این شرکت با نام Zune توسط مایکروسافت توسعه یافته و با همکاری نزدیک شرکت توشیبا تولید شد.با وجود تلاش‌های گسترده مایکروسافت، Zune نتوانست به همان سطح از محبوبیت مدیاپلیرهای دیگری مانند آی‌پاد دست پیدا کند. به‌رغم شایعات مختلفی که از سال 2010 درباره نسخه دوم این ابزار وجود داشت، هنوز Zune 2 به بازار راه پیدا نکرده است.

پس از عرضه بسیار موفق گوشی‌های آی‌فون، شرکت اپل تصمیم گرفت همان اینترفیس لمسی را در خط مدیاپلیرهای مشهور و محبوب آی‌پاد خود نیز تجربه کند. نتیجه این تصمیم، عرضه آی‌پاد تاچ بود که در سال 2007 روانه بازار شد و از نظر ظاهری شباهت بسیار زیادی به آی‌فون داشت، اما فاقد قابلیت‌های ارتباطی سلولی آن بود. آخرین نسل از آی‌پاد تاچ از همان سیستم عامل iOS مورد استفاده در آی‌فون 4 بهره می‌گیرد.

مجله شبکه