برای ایرانی‌ها، مونته‌نگرو مقصد آشنایی نیست اما چه بسیار نویسندگان و شاعرانی که در فضای طبیعی و زیبای این کشور کوچک به سر شوق آمده و دیگران را به غزل‌هایی عاشقانه مهمان کرده‌اند.

اگر به زبان اسلاو مسلط باشید، خواهید دانست که نام کشور مونته نگرو، به معنای کوه سیاه است. کوه و صخره، بزرگ ترین خصلت جغرافیایی کشور سرسبزی است که پنج سال پیش، از صربستان جدا شد. مونته نگرو 620 هزار نفر جمعیت د ارد و یکی از کم جمعیت ترین های جهان است، اما وقتی سخن از این کشور به میان می آید، همه به یاد چشم اندازهای استثنایی اش می‌افتند. سرزمینی که دریای آدریاتیک محاصره اش کرده و سرسبزی بیشتری به آن بخشیده است.
مردم این قسمت از اروپا چندان ثروتمند نیستند، اما با سختکوشی به زندگی ادامه می‌دهند. این یک قاب کامل از مونته نگرواست. جایی که معماری سنتی، در کنار مدرنیته قابل دسترس با هم عکس یادگاری می‌گیرند. برای ایرانی‌ها، مونته‌نگرو مقصد آشنایی نیست اما چه بسیار نویسندگان و شاعرانی که در فضای طبیعی و زیبای این کشور کوچک به سر شوق آمده و دیگران را به غزل‌هایی عاشقانه مهمان کرده‌اند. مونته‌نگرویی‌ها که یکی از درآمدهای اصلی‌شان توریسم است، پنج منطقه اصلی را به توریست‌ها پیشنهاد می‌کنند. از دریاچه اسکاداراسکو در پارک ملی تا بندر مونته‌نگرو در تیوات. یک مقصد مهم دیگر هم سن استفان واقع در بودوار است. اگر زمانی گذرتان به مونته‌نگرو افتاد، ما را فراموش نکنید.

مونته نگرو چهار پارک ملی دارد که زیباترین آنها پارک ملی ای است در شهر پودگریکا که در فاصله 20 دقیقه‌ای دریای آدریاتیک است. مرکزی برای سیاحت، کمپینگ، ورزش و هر تفریح طبیعی موجود.


این یک منظره عاشقانه است. یک تصویر کامل از امید و گرما. آسمان آبی است و نسیم، خنکای خود را با دست و دلبازی به داخل خانه ها فوت می‌کند. پنجره ها بخشی از زیبایی مونته نگرواند. به شکل آنها دقت کنید. دوجداره و خوشرنگ.


ساختمان ها غالبا بلندند و معابر با سنگفرش، مفروش. قدم زدن در کوچه های تنگ شهر لذت خاصی دارد.


منظره ای شبیه به استان گیلان؛ گرچه معماری خانه ها بلندتر از نمونه ایرانی است.


خیلی ها فقط به خاطر غذای دریایی به مونته نگرو می روند. این یک منظره آشنا در کوچه پس کوچه هاست.