@@@وطنم جزین@@@

در ترمیم، ماده بازسازی‌کننده در بین دیواره‌های باقیمانده دندان قرار می‌گیرد و جای خالی قسمت ازدست رفته را پر می‌کند. شکل و اندازه منطقه خالی‌شده (در اثر پوسیدگی یا شکستگی) در میزان موفقیت ترمیم بسیار موثر است.

در درمان با روکش، پس از ترمیم منطقه خالی شده، روکش مانند کلاهکی دور تا دور دندان را می‌گیرد و آن را حمایت می‌کند. مواد سازنده روکش‌ها، به‌خصوص انواعی که زیر ساخت فلزی دارند بسیار مستحکم هستند اما تصمیم‌گیری در مورد نوع درمان به عوامل مختلفی بستگی دارد.

هرچه دیواره‌های باقیمانده دندان کمتر یا ضعیف‌تر باشند، دستیابی به ‌گیر و استحکام کافی برای ترمیم مشکل‌تر خواهد بود. در هنگام جویدن، نیرو در جهت?های مختلف به دندان وارد می‌شود. بسیاری از این نیروها می‌توانند دیواره‌های باقیمانده را از هم دور کنند و آنها را بشکنند. البته این تصور که همیشه برای استحکام بیشتر باید به سراغ روکش برویم، اشتباه است. بزرگ‌ترین عیب روکش، تراش بیش از حد دندان است و دندان باید به ضخامت روکش (حدود 2 تا5/2 میلی‌متر)، تراشیده شود. با توجه به اینکه عمر متوسط روکش‌های معمولی بین 8 تا 10 سال است، در دراز مدت، طول عمر دندان کاهش خواهد یافت.

پس روکش زمانی توصیه می‌شود که نسج سالم باقیمانده دندان بسیار کم باشد. از طرفی لبه روکش‌ها یا در مجاورت یا در زیر لثه قرار می‌گیرند و ممکن است باعث التهاب لثه شوند زیرا لثه با نسج سالم دندانی بسیار سازگار‌تر است و این نسج سالم دندانی هنگام ترمیم حفظ می‌شود ولی در درمان با روکش تراش می‌خورد. از طرفی در بسیاری موارد برای ساخت روکش باید اول جراحی لثه انجام‌گیرد که در برخی از شرایط این کار امکان‌پذیر نیست یا بیمار آن را نمی‌پذیرد.

عامل مهم دیگر، عادت‌های بیمار و نیرو‌های وارده به دندان‌هاست. دندان‌هایی که به هر دلیلی نیرو‌های سنگین به آنها وارد می‌شود، مانند دندان افرادی با عضلات جونده بسیار قوی، برخی ورزشکاران، دندان کسانی که غذاهای سخت می‌خورند یا عادت به دندان قروچه دارند و دندان‌های پایه پارسیل (دندان متحرک)، ترمیم‌های مستحکم‌تری می‌طلبند و درمان روکش در آنها موفق‌تر است.