«آری!هربزرگی عشق رامدیون نیم نگاه حسین است،سالکان به کرشمه ی او پا در رکاب می گذارند... غبار کویش را به عالمی نمی فروشند و جرعه ی محبتش را با بهشت عوض نمی کنند... وما نیز حسین را داریم و در راه مانده ایم! ما نیز حسین را داریم و به آسمان نرسیده ایم! حسین مال ماست و ما باز هم سرگردانیم. » ای دل غافل! گذشت! درست مثه یه چشم به هم زدن... هیچی نفهمیدم. باورم نمی شه بیست سال و اندی از عمرم گذشته و هنوز اندر خم یک کوچه ام! بقیه اش هم می گذره مثه برق و باد!...اما دریغ از اون وقتیکه ترمز عمر کشیده می شه و یهو ناغافل می رسیم به آخرخط.یهو چشم وا می کنیم و می بینیم که ای داد بیداد چقدر زود دیر شده! دیگه نه از این دنیا خبریه نه از آدمای اطرافمون! تازه اونوقته که دوزاریمون می افته که بببببببله دیگه هرکی بودیم و هرکاری کردیم اجباری داریم می ریم سفر آخرت! تازه حالیمون می شه این دنیایی که آخرآخرش مثلاً صد سال توش عمر کردیم، فقط و فقط یه لحظه بوده! همین! اونوقته که افسوس می خوریم که چه ارزون و راحت از دستش دادیم اون یه لحظه رو....اونجاست که دیگه هرچی آه و واویلا کنیم و حسرت و افسوس بخوریم فایده ای نداره که نداره! چیه؟! روز عیدیه حال گیری کردم ؟حرفام تکراریه؟ بزنم تو یه فاز دیگه؟ نه ریحانه بذا بگم... گاهی خوبه که آدم واسه خودش حرفای تکراری بزنه! گاهی خوبه که در کنار این همه دل مشغولیها و غفلتها یه کمی هم یادی از اون ور بکنه!!... فازای دیگه هم باشه طلبت... امروز دلمو زدم به دریا که یه خورده حرف بزنم، درد دل کنم... البته خود دانی! اگه دوست نداری حرفامو بشنوی پاشو برو یا خودت کانال رو بعوض! خلاصه من حرفمو می زنم... آره دیگه! ببین من راست نمی گم؟خودت نیگاه کن! هرسال تا سوم شعبان می شه کلی حسین حسین میگیم و از آقامون عیدی های گنده و خوب خوب می خوایم! محرم هم که از راه می رسه، کلی گریه و زاری و به سینه می کوبیم که اربابمون شهید شده... بعدشم پرونده رو محکم می بندیم و خداحافظ انشاءالله بریم تا سال آینده ...!!! آخه این چه بساطیه راه انداختیم هر سال!!! مگه چقدر قراره تو این دنیا زندگی کنیم؟ خودت کلاتو قاضی کن ریحانه! این رسمشه آخه؟ آیا آقا همینو ازمون می خواد؟... ذکری که بدون فکر باشه چه فایده ای داره آخه؟ شور بدون شعور به چه دردی می خوره؟ هان؟ تا کی هی حسین حسین بگیم و مثل آب خوردن دل بشکونیم؟ تا کی هی تو مجلس آقا اشک بریزیم و از در بیرون نیومده اشک یکی رو در بیاریم؟تا کی مدام دم از کربلا و علقمه بزنیم و خلاف جهت کربلا حرکت کنیم... تا کی از ولایت مداری و ادب عباس بشنویم و....تا کی از عبادت حضرت سجاد بگیم و غیبت و تهمت و دروغ مثل نقل و نبات تو مجلسهامون رواج داشته باشه؟ تا کی؟؟.... هی می گیم وایسا درست می شه ... امسال نشد سال دیگه، سال دیگه نشد سال دیگه .... عمرمون چی که همین جوری داره می گذره!... اصلاً عبادت و بندگی یعنی چی؟آیا عبادت اینه که بیایم از اول تا آخر مفاتیح رو ده بار ختم کنیم؟ یا قرآن رو بیست بار ختم کنیم و پزش رو به در و همسایه و دوست و آشنا بدیم!... نه به خدا ! نه به امام حسین! چرا ظاهر دین رو گرفتیم و باطن دین رو بی خیالش؟! البته خوبه که آدم قرآن و مفاتیح رو بخونه و ختم کنه! اما بدون تفکر وتامل فکر نکنم فایده ای داشته باشه و آدم به جایی برسه.... عبادت این نیست که بیاییم از اول تا آخر دعای کمیل رو طوطی وار بخونیم و هیچی ازش سر در نیاریم.... آقا جون فقط بیایم یه جمله اش رو بگیریم و درک کنیم که مثلاً «ولا یمکن الفرار من حکومتک» یعنی چی!!فهم همین جمله برا دنیا و اخرتمون بسه!مگه حدیث نداریم که : یک ساعت تفکر بهتر از هفتاد سال عبادته؟.................. خدایا! فردا برای تنبه دیر است.امروز هشیارمان کن... منزلگه عشاق دل آگاه حسین است بیراهه مرو ساده ترین راه حسین است از مردم گمراه جهان راه مجویید نزدیکترین راه به الله حسین است
