@@@وطنم جزین@@@

( لیل? الرغائب ( شب آرزوها
یعنی شبی که در آن عطاها و مواهب فراوان « امرٌ مرغوب فیه عکاء کثیر » رغائب جمع رغیبه است به معنی
بدست می آید در حدیث است شب جمعه اول این ماه احیاء و بیداری و نیایش فضیلت ویژه دارد و موجب
دست یابی به عطایای ارزشمند حضرت پروردگار است، در حدیث است که رسول خدا(ص) فرمود: ملائکه این
شب را به این نام نهادند و محدثان در کتاب های دعا نمازی با کیفیت مخصوصی در این شب ذکر کرده اند
که پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: هر کس این نماز را در این شب انجام دهد ثواب این نماز به
نیکوترین صورت با روی خندان و درخشان و با زبانی فصیح در شب اول قبر در حضور این فرد ظاهر شود و
به او می گوید: ای دوست من مژده می دهم تو را که از هر شد?ت و سختی نجات یافتی، نمازگزار می گوید:
تو کیستی که من تاکنون چنین صورتی زیبا با چنین جلوه ای ندیدم و سخنی شیرین تر از کلام تو نشنیده
ام و بویی بهتر از بوی تو نبوئیدم در پاسخ می گوید: من همان نماز لیل? الرغائبم که شما انجام دادی.
امشب آمده ام نزد تو باشم تا حق را ادا کنم و مونس تنهایی تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور
دمیده شود من در عرصه قیامت سایه بر سر تو خواهم افکند پس خوشحال باش که خیر از تو معدوم نخواهد
شد
کیفیت اعمال لیل? الرغائب
روز پنج شنبه اول آن ماه روزه گرفته شود
چون شب جمعه شد مابین نماز مغرب و عشاء دوازده رکعت نماز اقامه شود که هر دو رکعت به یک سلام
ختم می شود و در هر رکعت یک مرتبه سوره حمد، سه مرتبه سوره قدر، دوازده مرتبه سوره توحید خوانده
شود. و چون دوازده رکعت به اتمام رسید، هفتاد بار ذکر" اللهم صل علی محمد النبی الامی و علی آله"
گفته شود
پس از آن در سجده هفتاد بار ذکر "سبوح قدوس رب الملائک? والروح" گفته شود .
پس از سر برداشتن از سجده، .
هفتاد بار ذکر "رب اغفر وارحم و تجاوز عما تعلم انک انت العلی الاعظم" گفته شود.
" دوباره به سجده رفته و هفتاد مرتبه ذکر
سبوح قدوس رب الملائک? والروح" گفته شود.
امام باقر ع یک اندرز
امام باقر(ع) : از رسول اکرم (ص) حدیث کرده است که فرمود : صبح کن و روزت را بگذران که
یاعالم باشی یا علم آموز و بپرهیز از اینکه عمرت در لذائذ غفلت زا و کامجوئی های زیان بخش
سپری گردد. الحدیث جلد 1 صفحه 54
روزى عده اى از شیعیان، در نزد امام باقر علیه الس?لام بودند و امام علیه
الس?لام، آنان را پند می داد و [از گناهان ] بر حذر می داشت و حال آن که،
آنان غافل بودند و سرگرم خویش ؛ این مطلب حضرت را خشمگین ساخت،
پس کمى سر به زیر انداخت آنگاه سرش را بلند کرد و رو به آنان فرمود: به
درستى که اگر گوشه اى از سخن من، در قلب یکى از شما، جاى گرفته بود،
همانا جان باخته بود.
هان! اى مجسمه های بی روح و اى مگسهای بی چراغ ! گویا شما، چوب هاى
تکیه داده شده بر دیوار و بت هاى دست ساخت، هستید. آیا طلا را از سنگ
بر نمی گیرید؟، آیا از نور تابان، پرتو نمی گیرید؟ آیا لؤلؤ از دریا به دست
نمی آورید؟ سخن درست را از هر آن که گفت، بستانید هر چند خودش،
به سخن گوش فرا می دهند و » : بدان عمل ننماید. چرا که خداى می فرماید
.[ زمر 39 ، آیه 18 ] « بهترین آن را پیروى می کنند
واى بر تو اى فریفته! آیا کسى را که به دو [چیز] ناپایدار می دهى و او [چیز]
پایدار می بخشدت را شکر نمی گزارى؟ یک درهم از بین می رود و در
برابرش ده تا هفتصد درهم که چندین برابرش است، از جانب بخشنده اى
ارجمند، باقى می ماند، خداوند هنگام پاداش، به تو می دهد. اوست که به تو
غذا می دهد و سیرابت می کند و تو را می پوشاند و تندرستت می دارد و
تأمینت می کند و از آن کس که به هراس می اندازدت حفظ می کند و آن
کس که در شب و روز، تو را نگهدارى می کند و هنگام بیچارگى، پاسخت
می گوید و در آزمون گیرى از تو، خواهان رشد توست؛ گویا تو شب هاى
گرسنگى و ترست را از یاد برده اى که او را فراخواندى و او پاسخت داد، با
نیکو احسانى که بر تو نمود، سپاسش را واجب ساخت؛ پس تو او را در میانه
جمعى که به یادشان بودى فراموش کردى و در آنچه، فرمان داد، به مخالفت
برخاستى. واى بر تو! به راستى که تو دزدى از دزدان گناه هستى. هر زمان
که شهوت یا دست یازى به گناه، بر تو پیش آید، به سویش شتابى و با
نابخردى خویش، بدان گناه، پردازى و مرتکبش شوى چنان که گویى تو در
دید خدا نیستى و یا گویى خدا در کمین تو نیست. اى جویاى بهشت! چقدر
خوابت طولانى و مرکبت آهسته و هم?تت ضعیف و ناتوان است. پس خدا را
[شگفتا] از این خواهنده و درخواست. و اى آتش گریز! چه شتابان مرکبت را
به سوى دوزخ، می تازانى و چه پر تلاش اسباب فرو رفتن در آتش را گرد
هم می آورى.
بدین گورها نگاه کنید که همانند سطرهایى در پیشگاه خانها رقم خورده اند
[و آرمیده اند]، خطوط گورهاشان نزدیک هم و مزارشان در کنار یک دیگر
ولى دیدارشان دور از هم است. آباد نمودند و خراب کردند. [در گرد هم ]
آرام گرفتند و پراکنده گشتند، سکنى گزیدند و بی قرار گردیدند، اقامت
گزیدند و راهى شدند؛ پس چه کسى شنیده است نزدیکى دور را و دورى
نزدیک را و بنیانى ویران و آرامى بیمناک و مقیمى بی قرار و ماندگارى راهى
شده را جز از اهل قبور؟اى فرزند سه روزه [دنیا]: روزى که در آن زاده شدى
و روزى که در گور فرو افتادى و روزى که از گور به نزد پروردگارت
درآیى.واى چه روز بزرگ [و هولناکى ] است. اى نیکو قامتان و اى اشتران
آرام گرفته در کنار آبشخور! چرا من تن شمایان را آباد و دل هایتان را ویران
می بینم. هان! به خداى سوگند اگر آنچه را که باید ملاقات کنید، و آنچه را
کاش » : که به آن باز خواهید گشت، به چشم ببینید، بی تردید خواهید گفت
بازگردانده می شدیم و [دیگر] آیات پروردگارمان را تکذیب نمی کردیم و از
انعام 6، آیه 27 ].... تحف العقول-ترجمه حسن زاده، ] « مؤمنان می شدیم
صفحه 515
امام باقر(ع) : طبیعت بشر با شهوت و میل و حرص و ترس و خشم و لذت
آمیخته شده است ، جز آنکه در بین مردم کسانی هستند که این پیوند و
کشش طبیعی را با نیروی تقوی و حیاء و تنزه مهار کرده اند. موقعیکه نفس
متجاوزت ، تو رابه گناه می خواند به آسمان با عظمت و کیهان حیرت زا نگاه
کن و از خداوند بزرگی که جهان را آفریده و بر آن حکومت می کند بترس و
از گناه خودداری کن ، اگر از خداوند توانا خوف نداری به زمین نظر افکن
شاید از حکومت بشری و افکار عمومی شرم کنی و مرتکب معصیت نشوی ،
اگر جرات و جسارتت به جایی رسیده که نه از حکومت الهی میترسی و نه از
مردم زمین شرم داری خود را از صف انسانها خارج بدان و درعدد بهائم و
حیوانات به حساب آور. الحدیث جلد 1 صفحه 71
امام باقر (ع ) : از اندرزهای لقمان حکیم به فرزندش این بود که فرزند عزیز
، کسی که با گناهکار شریک شود راه ناپاکی را از وی یاد می گیرد ، کسی
که مجادله را دوست داشته باشد مورد فحش و دشنام واقع می شود ، کسی
که در جایگاههای و مکانهای بدنام قدم بگذارد متهم خواهد شد ، کسی که
با رفیق بد همگام گردد از فساد اخلاق سالم نمی ماند ، کسی که مالک زبان
خود نباشد سرانجام پشیمان خواهد گشت. الحدیث جلد 3 صفحه 98
حضرت باقر (ع) : خداوند از مردم خواستار دو فضیلت است: 1- به نعمت ها
اقرار کنند تا بر آن بیفزاید، 2- به گناهان اعتراف نمایند تا آنها را ببخشد.
الحدیث جلد 2 صفحه 182