@@@وطنم جزین@@@

رشد جمعیت روستایی کشور طی 20 سال گذشته کاهش یافته و از 21/1 درصد به منهای 44/0 درصد در بازه زمانی سال‌های 75 تا 85 رسیده است.

رشد منفی جمعیت در تمام مناطق روستایی کشور طی دو دهه مشاهده می‌شود؛ به طوری که فقط پنج استان کشور با رشد مثبت جمعیت مواجه بوده اند.

مناطق روستایی استان‌های سیستان و بلوچستان، فارس، کهکیلویه و بویراحمد، کرمان و هرمزگان با اینکه دارای رشد مثبت جمعیت بوده‌اند؛ اما طی سال‌های یاد شده رشد جمعیت هم در آن مناطق نسبت به دوره‌های گذشته افول کرده است.

رشد جمعیت طی سال‌های یاد شده در استان‌های سیستان و بلوچستان از 05/3 به 71/2 درصد، فارس از 91/0 به 18/0، کهکیلویه و بویراحمد از 83/2 به 04/0، کرمان از 83/1 به 54/1 و هرمزگان از 08/3 به 85/1 درصد کاهش یافته است.

به عبارتی جمعیت مناطق روستایی کشور به طور عام روند منفی جمعیتی را سپری کرده است که بخشی از این کاهش می‌تواند به علت کاهش زاد و ولد و بخشی دیگر به علت مهاجرت و جست‌وجوی کار باشد.

استان‌های یزد، تهران و چهار محال و بختیاری از جمله استان‌هایی هستند که کاهش رشد جمعیت مناطق روستایی در آنها بسیار محسوس است؛ به طوری که رشد جمعیت در مناطق روستایی این استان‌ها به ترتیب از 15/4 به منهای 92/0، از 26/2 به منهای 07/2 و از 2/3 به منهای 61/0 درصد رسیده است.

بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، تعداد آبادی‌های کشور در سال 1365 برابر با 65 هزار و 349 آبادی بود که در سال 1385 این تعداد به 63هزار و 904 آبادی رسیده است. کاهش تعداد آبادی‌های کشور در حالی است که تعداد شهرهای کشور از 494 شهر در سال 1365 به یک هزار و 12 شهر در سال 1385 رسیده است.

تعامل هر چه بیشتر مناطق شهری و روستایی، افزایش سواد در میان زنان روستایی، وجود خانه‌های بهداشت در جهت دادن آگاهی به جمعیت زنان روستایی برای پیشگیری از حاملگی‌های ناخواسته، عدم رونق بخش کشاورزی و مهاجرت که به دلیل توزیع ناعادلانه امکانات رخ می‌دهد و منجر به ماندگاری جمعیت روستایی در شهرها شده است، می‌تواند مهم‌ترین علل کاهش جمعیت روستایی کشور باشد.

منبع: ایرنا