لطفا تا باز شدن کامل عکسها شکیبا باشید

آخرین اثر معمار نوگرای کره‌ای ‌«دو هو سو» تحسین و شگفتی متخصّصان را برانگیخت.

خانة در حال سقوط» سازه‌ای پیچیده با نمایی کاملاً ساده و سنتی است که بر فراز ساختمانی مدرن و امروزی ساخته شده است.
 
«خانة در حال سقوط» در عین استحکامِ زیاد، دارای کمترین سطح تماسِ ممکن با بنای زیرین است. همین امر فوراً حالت ریزش و سقوط را در ذهن بیننده تداعی می‌کند و او را متقاعد می‌سازد که علی القاعده باید حادثه‌ای همچون زلزله این نتیجه را به بار آورده باشد.
 
در واقع بیشترین قسمت خانه در هوا معلق است. این حالت در وهله اول، احتمال سقوطِ قریب الوقوع آن را در ذهن بیننده تقویت کرده، تعجب و هراس او را برمی‌انگیزد.
 
طراحی و ساخت «خانة در حال سقوط»، با هزینه‌ای بالغ بر یک میلیون و سیصد هزار دلار، هفت سال به طول انجامیده است. این بنای جالب و دل‌انگیز، بر فراز ساختمان مدرن ژاکوب هال در کالیفرنیا، علاوه بر شهرت جهانی برای طراح خود، برای منطقه لطافت و زیبایی و برای ساکنین حظّ بصر به ارمغان آورده است.

هوا بدجوری توفانی بود و آن پسر و دختر کوچولو حسابی مچاله شده بودند. هر دو لباس های کهنه و گشادی به تن داشتند و پشت در خانه می لریزدند. پسرک پرسید: «ببخشین خانم! شما کاغذ باطله دارین؟»

کاغذ باطله نداشتم و وضع مالی خودمان هم چنگی به دل نمی زد و نمی توانستم به آنها کمک کنم. می خواستم یک جوری از سر خودم بازشان کنم که چشمم به پاهای کوچک شان افتاد که توی دمپایی های کهنه کوچک شان قرمز شده بود.

گفتم: «بیایین تو یه فنجون شیرکاکائوی گرم براتون درست کنم.» آنها را داخل آشپزخانه بردم و کنار بخاری نشاندم تا پاهایشان را گرم کنند.

بعد یک فنجان شیرکاکائو و کمی نان برشته و مربا به آنها دادم و مشغول کار خودم شدم. زیرچشمی دیدم که دختر کوچولو فنجان خالی را در دستش گرفت و خیره به آن نگاه کرد.

بعد پرسید: «ببخشید خانم! شما پولدارین» نگاهی به روکش نخ نمای مبل هایمان انداختم و گفتم: «من اوه... نه!» دختر کوچولو فنجان را با احتیاط روی نعلبکی آن گذاشت و گفت: «آخه رنگ فنجون و نعلبکی اش به هم می خوره.» آنها در حالی که بسته های کاغذی را جلوی صورت شان گرفته بودند تا باران به صورت شان شلاق نزند، رفتند.

فنجان های سفالی آبی رنگ را برداشتم و برای اولین بار در عمرم به رنگ آنها دقت کردم. بعد سیب زمینی ها را داخل آبگوشت ریختم و هم زدم.

سیب زمینی، آبگوشت، سقفی بالای سرم، همسرم، یک شغل خوب و دائمی، همه اینها به هم می آمدند.

صندلی ها را از جلوی بخاری برداشتم و سرجای شان گذاشتم و اتاق نشیمن کوچک خانه مان را مرتب کردم.

لکه های کوچک دمپایی را از کنار بخاری، پاک نکردم. می خواهم همیشه آنها را همان جا نگه دارم که هیچ وقت یادم نرود چه آدم ثروتمندی هستم...  

 لطفا تا باز شدن کامل عکسها شکیبا باشید

تظاهرات در رام الله فلسطین در حمایت از اعتصاب غذای 3 ماهه محمود سرسک فوتبالیست فلسطینی در بند زندان اسراییل

تشدید درگیری های فرقه ای میان بوداییها و مسلمانان در غرب میانمار

سارقان بانک اچ اس بی سی در شهر آثرستون بریتانیا با بولدوزر دیوار را خراب کرده و وارد بانک شدند

سنگ پرانی جوان فلسطینی به سمت نیروهای اسراییلی

اعتصاب معدنچیان اسپانیایی

بوش پدر و پسر در مراسم به آب انداختن ناو " جورج هربرت واکر بوش = بوش پدر"

کار کشاورزان روی یک شالی برنج در فنگشان چین

حمل گل همیشه بهار برای فروش در بازار گل در دهلی نو

کفاش خیابانی در کراچی پاکستان

طنطاوی (رییس شورای عالی نظامی مصر) با مبارک دست واحد هستند. میدان تحریر قاهره

ورود یک طرفدار تیم فوتبال سوئد به استادیوم فوتبال در شهر کی یف

یک گربه بزرگ ( انگلیس)

مسابقات پرش به آب در میلان ایتالیا

بدون شرح!

روزی یک مرد با خداوند مکالمه ای داشت: "خداوندا! دوست دارم بدانم بهشت و جهنم چه شکلی هستند؟ "، خداوند او را به سمت دو در هدایت کرد و یکی از آنها را باز کرد، مرد نگاهی به داخل انداخت، درست در وسط اتاق یک میز گرد بزرگ وجود داشت که روی آن یک ظرف خورش بود، که آنقدر بوی خوبی داشت که دهانش آب افتاد، افرادی که دور میز نشسته بودند بسیار لاغر مردنی و مریض حال بودند، به نظر قحطی زده می آمدند، آنها در دست خود قاشق هایی با دسته بسیار بلند داشتند که این دسته ها به بالای بازوهایشان وصل شده بود و هر کدام از آنها به راحتی می توانستند دست خود را داخل ظرف خورش ببرند تا قاشق خود را پر نمایند، اما از آن جایی که این دسته ها از بازوهایشان بلند تر بود، نمی توانستند دستشان را برگردانند و قاشق را در دهان خود فرو ببرند. مرد با دیدن صحنه بدبختی و عذاب آنها غمگین شد، خداوند گفت: "تو جهنم را دیدی، حال نوبت بهشت است"، آنها به سمت اتاق بعدی رفتند و خدا در را باز کرد، آنجا هم دقیقا مثل اتاق قبلی بود، یک میز گرد با یک ظرف خورش روی آن و افراد دور میز، آنها مانند اتاق قبل همان قاشق های دسته بلند را داشتند، ولی به اندازه کافی قوی و چاق بوده، می گفتند و می خندیدند، مرد گفت: "خداوندا نمی فهمم؟!"، خداوند پاسخ داد: "ساده است، فقط احتیاج به یک مهارت دارد، می بینی؟ اینها یاد گرفته اند که به یکدیگر غذا بدهند، در حالی که آدم های طمع کار اتاق قبل تنها به خودشان فکر می کنند!" هنگامی که موسی فوت می کرد، به شما می اندیشید، هنگامی که عیسی مصلوب می شد، به شما فکر می کرد، هنگامی که محمد وفات می یافت نیز به شما می اندیشید، گواه این امر کلماتی است که آنها در دم آخر بر زبان آورده اند، این کلمات از اعماق قرون و اعصار به ما یادآوری می کنند که یکدیگر را دوست داشته باشید، که به همنوع خود مهربانی نمایید، که همسایه خود را دوست بدارید، زیرا که هیچ کس به تنهایی وارد بهشت خدا (ملکوت الهی) نخواهد شد.