مناجات امام رضا علیه السلام با خدای بزرگ

 

بار الها! آگاهم که در بندگیت کوتاهى نموده و در فرمان بردنت سستى کرده ام،

در پیشگاه تو ایستاده ام،

 و دست هایم را به سوى تو بلند کرده ام،

 اگر راه حیا را می پیمودم از خواستن و دعا کردن می ترسیدم ...

 ولى … پروردگارم!

 آن گاه که شنیدم گناه کاران را به در گاهت فرا می خوانى،

 و آنان را به بخشش نیکو و ثواب وعده می دهى،

 ... براى پیروى ندایت آمدم،

 و به مهربانی هاى مهربان ترین مهربانان پناه آوردم. و به وسیله برترین زن،

و به وسیله پیامبرت که او را بر اهل طاعتت برترى داده و اجابت و  شفاعت را به او بخشیدى،

 و به فرزندانش، که پیشوایان و جانشینان اویند،

 و به تمامی فرشتگانى که به وسیله اینان به تو روى می کنند و در شفاعت

 نزد تو، آنان را که خاصّان درگاه تواند، وسیله قرار می دهند به تو روى می آورم.

 ... پس بر ایشان درود فرست،

 و مرا از دلهره ملاقاتت درامان دار،

 و مرا از خاصّان و دوستانت قرار ده،

 پیشاپیش، خواسته و سخنم را آن چه سبب ملاقات و دیدن تو می شود قرار دادم

 اگر با این همه، خواسته ام را رد کنى، امیدهایم به تو، تبدیل به یأس می گردد،

 هم چون مالکى که از بنده خود گناهانى دیده و او را از درگاهش رانده،

 و آقایى که از بنده اش عیوبى دیده و از جوابش سر باز میزند.

 واى بر من اگر رحمت گسترده ات مرا فرا نگیرد،

 اگر مرا از درگاهت برانى، پس به درگاه چه کسى روى کنم؟!.

 امّا ... اگر براى دعایم درهاى قبول را گشوده و مرا از رساندن به آرزوهایم شادمان گردانى،

 چونان مالکى هستى که لطف و بخششى را آغاز کرده،

و دوست دارد آن را به انجام رساند و مولایى را مانى که لغزش

 بنده اش را نادیده انگاشته و به او رحم کرده است.

 در این حالت نمی دانم کدام نعمتت را شکر گزارم؟!. ... یا آن گاه که با آغاز کردن کرم و احسان بر عفو و بخششت می افزایى؟!.

... آیا آن هنگام که به فضل و بخششت از من خشنود شده و گذشته هایم را

 بر من می بخشایى؟!.

 پروردگارا! و در باقیمانده عمرم مرا از گناه بازدارى،

خواسته ام در این جایگاه، یعنى جایگاه بنده فقیر نا امید، آن است که ...

 گناهان گذشته ام را بیامرزى،

 و پدر و مادرم را که دور از خانه و خانواده و غریبانه در زیر خاک ها خفته اند، ببخشى.

 ... تنهایی شان را با انوار احسانت از بین ببر،

 و وحشتشان را با نشانه هاى بخششت به انس بدل کن،

 و به نیکوکارشان دم به دم، نعمت و شادمانى بخش،

 و به گناهکارشان، مغفرت و رحمت عطا کن،

 ... تا به لطف و مرحمتت ازخطرات قیامت در امان باشند،

 به رحمتت در بهشت ساکنشان گردان،

 و بین من و آنان در آن نعمت گسترده شناسایى برقرار کن،

 تا مشمول شادمانى گذشته و آینده شویم.

 آقایم!و مرا در رحمت با آنان شریک کن،

اگر در کارهایم چیزى سراغ دارى که مقامشان را بالا می برد و بر اکرامشان

 می افزاید، آن را در نامه اعمالشان قرار ده،

 و آنان را مشمول رحمتت بگردان، هم چنان که مرا در کودکى تربیت کردند.

(مفاتیح الجنان /دعاى امام رضا علیه السلام در مناجات با خدا)

منبع:یاران امین